Ziemie stanowiące obecnie terytorium gminy Słupno od zaraznia dziejów były atrakcyjne osadniczo. Dowodzą tego liczne znaleziska archeologiczne, szczególnie w Szeligach, gdzie odkryto grodzisko z VI-VII w n.e. Drugie grodzisko znajduje się w Słupnie nad rzeką Słupianką. Pierwsze wzmianki na temat Słupna były już w XII stuleciu. W Kodeksie Mazowieckim napisano: „…w roku 1254 Komes Żyro, wojewoda mazowiecki z rodu Powałów Ogończyków, nadał za duszę swego ojca i swoich przodków dziedziczną wieś Słupno Kościołowi Płockiemu…”, a dwieście lat później (w 1443), biskup Paweł Giżycki nadał ją archidiakonowi Ściborowi. Po dalszych trzech wiekach, w 1729, Słupno przekazano Zakonowi norbertanek w Płocku.

Grodzisko w Szeligach

Według spisu parafialnego z roku 1817 w Słupnie mieszkało 277 mężczyzn i 280 kobiet. W roku 1831 Słupno było miejscem ostatniej narady czterdziestu generałów Sztabu powstania listopadowego, a od 28 listopada 1940 do 1941 Niemcy więzili tu bł. arcybiskupa Antoniego J. Nowowiejskiego i bł. biskupa Leona Wetmańskiego przed wywiezieniem ich do obozu pracy przymusowej Soldau (KL) w Działdowie, gdzie obaj zginęli. W sierpniu 1942 r. bestialsko zamordowano 25 Polaków – miszkańców Słupna i okolic.

Abp Antoni Julian Nowowiejski

Pomnik dwudziestu straconych w Słupnie

Po II Wojnie Światowej największy wpływ na miejscowe społeczeństwo wywarła industrializacja Płocka, a zwłaszcza budowa wielkich zakładów rafineryjno – petrochemicznych. W okolicach Cekanowa wzniesiono ogromny park zbiorników (PERN „Przyjaźń), gdzie magazynuje się ropę naftową.

Gminę Słupno powołano do życia w 1989 r. w wyniku decyzji o zmianie granic miasta Płocka i wcieleniu miejscowości Borowiczki – dotychczasowej siedziby gminy, do Płocka.